به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، راه زیادی برای ساخت نانوفیبر وجود دارد. این مواد چند منظوره می توانند بوسیله روش های مختلفی مانند نیروی گریز از مرکز سانتریفیوژ، قابلیت مویینگی، میدان الکتریکی، کشیدن، ذوب کردن، تبخیر کردن، جوشاندن و ... بوجود آیند. هر کدام از این روش ها معایب و مزایایی دارند. تکنیک های RJS و iRJS دو تکنیک جدید هستند که در دانشکده مهندسی و علوم کاربردی هاروارد طراحی شده اند و هر دو آن ها پلیمرها و پروتئین ها را درون یک محلول مایع حل می کنند و از نیروی سانتریفیوژ و رسوب دادن برای کشیدن و سفت کردن پلیمری که به صورت فیبرهای با مقیاس نانو پاشیده می شوند استفاده می کنند. این روش ها برای تولید مقادیر زیادی از مواد از جمله  DNA، نایلوم و ... استفاده می شوند. در بخش تکمیلی این مطالعه، آن ها گزارش کرده اند که توانسته اند یک سیستم قابل حمل و پرتابل را طراحی کنند که می توانند به صورت بسیار کنترل شده و جهت دار، میزان بسیار زیادی نانوفیبر را با سرعت زیاد تولید کند. تنظیم همراستا بودن فیبرها و رسوبات، زمانی که هدف تقلید بافت های بسیار همراستا در بدن یا طراحی داربست های با شکل خاص است، بسیار حیاتی است.

پایان مطلب/